Aleksander Orlikowski

Grał dziadek, grał tata, to i Olek gra. Początkowo, jak w większości takich historii, była to tylko zabawa z rakietą i piłką. Dopiero jako 12-latek – może ciut wcześniej albo trochę później – Olek uświadomił sobie, że z tenisem wiąże się nie tylko przyjemność, ale też wynikają z niego pierwsze poważne obowiązki, do których należy zaliczyć przede wszystkim codzienne treningi.

Olek ma młodszego, 11-letniego brata. – Janek niestety nie gra. A może „stety”? – zastanawia się ten starszy, bo już poznał nie tylko blaski, ale i cienie wyczynowego uprawiania sportu.

Wie również, że w pewnym momencie pojawiają się oczekiwania. Zwłaszcza te wobec samego siebie nie są łatwe. Prawie po każdym treningu i na pewno przed każdym turniejem Olek chce dobrze „sprzedać” formę, nad którą tak ciężko pracował. Na wymierne nagrody – rankingowe i finansowe – jeszcze przyjdzie czas. Na razie wystarcza świadomość, że jest coraz lepszym tenisistą.

Jak dobrym będzie? Jak dobrym chciałby być? – Nie wiem, czy będę pierwszy, dziesiąty, setny czy w ogóle nie wejdę do setki. Wiem, że ze wszystkich Wielkich Szlemów najbardziej chciałbym wygrać US Open.

Chciałby także zmierzyć się kiedyś z Andriejem Rublowem. Olek uważa, że jego ofensywny styl gry przypomina tenis w wydaniu Rosjanina. Oczywiście poziom jeszcze nie ten, ale podobieństwo da się zauważyć.