W latach 1937–2018 ośmioro reprezentantów Polski (po 4 kobiety i mężczyźni) wzięło udział w 17 finałach Wielkiego Szlema (w erze Open, trwającej od 1968 – 7 w 10):

Na tle rozważań historycznych rodzi się pytanie, kto w Polsce mógł być pierwszym grającym, czy uprawiającym grę będącą pierwowzorem współczesnego tenisa o nazwie jeu de paume. Tutaj nasuwa się bez wątpienia osoba króla Henryka Walezego. Na pewno znał on tę grę, ale jego wyprawa do Polski trwała tak krótko, że nie odnotowano, aby na Wawelu gra ta była uprawiana.

Inny król Polski, również cudzoziemiec, Zygmunt Waza, wychowywał się w Sztokholmie, gdzie było kilka sal do jeu de paume. Historycy podaja, że na Wawelu Zygmunt grywał w piłkę, ale po przeniesieniu stolicy do Warszawy brakuje wzmianek na ten temat.

Pozostaje pytanie, kto z Polaków był pierwszym grającym w jeu de paume? Można na to pytanie odpowiedzieć z dużą dozą prawdopodobieństwa, że był to książę Józef Poniatowski. W swej młodości odbywał służbę wojskową w Austrii, a Wiedeń obfitował w sale do gry. Autor książki o Poniatowskim, Jerzy Skowronek, stawia kropkę nad i, pisząc, że książę w okresie pobytu w Warszawie „zabawiał się rakietem”. Warto jeszcze dodać, że król Stanisław Poniatowski, dobrze zorientowany w obyczajach zachodnich, zamierzał wyborować specjalny budynek dostosowany do jeu de paume.

Na ziemiach polskich tenis, już  w swojej nowoczesnej formie,  pojawił się pod koniec XIX wieku. Do 1910 roku rozwijał się głównie jako elitarna rozrywka towarzyska. Zabory spowodowały odrębny rozwój tego sportu w trzech dzielnicach Polski. Pierwszy podręcznik gry w tenisa wydany został w 1896 roku przez A.Wodniakowskiego w Warszawie. Ogłoszenie w popularnym kalendarzu warszawskim w 1898 roku zawiera reklamę firmy Rokicki, sprzedającej sprzęt tenisowy. Pierwszy kort w Poznaniu powstaje w 1895 roku. Pierwszy turniej tenisowy w Dolinie Szwajcarskiej odbył się w 1898 roku. Na postawie tych faktów lata 1895-1898 uznać należy za okres, kiedy zaczęto uprawiać tenis w Polsce. Często do tych pierwszych kroków przyczyniali się Anglicy, pełniący funkcje doradców w sprawach naftowych, telefonicznych czy też zajmujący stanowiska konsularne.

Pod koniec lat dwudziestych pojawiły się pierwsze indywidualności wśród mężczyzn (Ignacy Tłoczyński i Józef Hebda) nawiązujące równorzędną walkę z czołówką europejską. Wśród kobiet przed rokiem 1939 największe sukcesy odnosiła Jadwiga Jędrzejowska.